“Een zegevierend volk zal nooit een vierkante centimeter grond opgeven”, aldus de gewezen Brusselse liberale voorvrouw Annemie Neyts, als kranige tachtiger nog steeds goed voor een pittige quote. De oud-politica was gevraagd door het Archief en Museum van het Vlaams Leven te Brussel een woordje te zeggen ter gelegenheid van de tentoonstelling ‘50 jaar kiezen voor Brussel’. Neyts viseerde met haar statement degenen die de felbevochten gegarandeerde Vlaamse vertegenwoordiging in het Brussels parlement in vraag stellen.

De verkiezingen van 9 juni komen dichterbij en allerlei kranten hebben het rapport van onze volksvertegenwoordigers en bestuurders opgemaakt. Dat is in Brussel niet anders. De stadskrant Bruzz deelde punten uit aan ministers en parlementsleden.

Vooruit heeft enkele weken geleden haar kaarten op tafel gelegd voor een diepgaande hervorming van de Brusselse instellingen. Het siert de partij dat ze het belang onderkent van het institutionele debat in de aanloop naar de verkiezingen van 9 juni.

We hadden het hier enkele maanden geleden al over het onderwijs in Brussel en over de vrij recente stappen die het beleid, in casu: minister Ben Weyts (N-VA), heeft gezet om taalachterstand op te sporen en taalkennis bij te spijkeren. De zogenaamde taalscreenings hebben een lange aanlooptijd nodig gehad om als instrument te worden ingezet en er is heel wat weerstand tegen geweest, maar nu zijn ze voor de derde keer uitgevoerd, werden de resultaten bekendgemaakt en ook de budgetten die worden ingezet om te ‘remediëren’, zoals dat ambtelijk heet.

Begin dit jaar overleed Joost Rampelberg op tachtigjarige leeftijd. De geboren en getogen Brusselaar was een strijdbaar flamingant en heeft zich een leven lang ingezet om Brussel Vlaamsvriendelijker te maken. Hij was erudiet en polyglot en in zijn verschijning een echte heer, maar wel principieel en onbuigzaam als het om de Vlaamse zaak ging.

Een decennium later:
Reportage over Sint-Pieters-Woluwe: terug naar af
Zowat elf jaar geleden begonnen we aan een reportagetocht doorheen de Brusselse gemeenten. We wilden nagaan in hoeverre de (grond)wettelijke tweetaligheid toegepast werd, in de eerste plaats bij de openbare besturen. De eerste gemeente die we van nabij wilden bekijken was Sint-Pieters-Woluwe, een grote, groene en rijke gemeente gelegen in het oosten van het derde gewest Brussel. Een gemeente waarvan men kan veronderstellen dat er geen redenen zijn om de tweetaligheid te ontkennen.

Merkwaardig Vlaams taalbeleid in Brussel.
Hoe het niet hoort en …
Een warme weekdag in september. Een groep Brusselbezoekers uit het Antwerpse stapt met een Vlaamse gids vanuit het station Jette het gezellig eethuis Breugel daar rechtover binnen en bestelt een drankje in gebrekkig Frans. Alhoewel het personeel perfect Nederlands spreekt. In de buurt, behalve in enkele moslim-snackbars, word je overal als Vlaming verwelkomd in het Nederlands. Overal in Brussel in Belgische restaurants trouwens. Toch ervaren wij regelmatig dat heel wat Vlamingen wanneer zij naar Brussel komen overschakelen naar het Frans, zelfs als de aangesproken persoon Nederlands kent. Hoe komt dat?

Vierde Brusselse dag van de meertaligheid.
Sven Gatz (Brussels minister van Meertaligheid), die de politieke vader van deze meertaligheidsdagen mag genoemd worden, had zijn boek over meertaligheid aan de ingang te koop gesteld voor nog 10 euro, of de helft van het oorspronkelijk bedrag. Helaas bleek dit symbolisch te worden voor de bijeenkomst van die dag.

In 2009 publiceerde Luckas Vander Taelen een ophefmakend opiniestuk. Onder de titel ‘De getto’s van Brussel’ (DS, 30 september 2009) uitte hij gevoelens van frustratie, wanhoop en boosheid van vele mensen in een wijk naast het Zuidstation in Brussel, waar hij zelf ook woont. Hij beschrijft de intimidatie, de scheldpartijen, de bedreigingen vanwege ‘rondhangende jongeren die je bekijken alsof je op hun privédomein komt’. Toen al besloot hij zijn artikel met het veelzeggende: “Waarom durven wij niet opkomen voor wat eigenlijk essentieel is:
respect voor de wetten en de waarden van het land waarin wij leven?”

In het najaar van 2021 publiceerde het Rekenhof zijn zgn. 26ste ‘Boek over de rekeningen 2020 van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en een advies over de begroting 2022’. De toenmalige documenten met rekeningen en begrotingen bevatten een aantal slordigheden en fouten.