In verschillende interviews – onder andere in een vorige editie van ONAF – heeft professor Mark Elchardus vastgesteld dat Brussel als samenleving faalt. Door een enorme toevloed van migranten – die vandaag niet minder dan drie vierde van de bevolking uitmaken – aan wie op geen enkel moment een inspanning tot integratie werd gevraagd, is Brussel vandaag uitgegroeid tot een lappendeken van gemeenschappen die vooral naast elkaar en maar weinig met elkaar leven. Volgens Elchardus staat dat haaks op de noodzaak om een sterke gemeenschap te hebben als basis van het democratisch samenleven.

In het voorbije jaar heeft de Brusselse regering met haar verlichte progressieve bestuurders tot eigen schade en schande moeten inzien dat een groot deel van de bevolking gewoon niet naar haar luistert of geen vertrouwen stelt in de maatregelen die ze voorstelt. De vaccinatiecampagne was een groot fiasco in de hoofdstad, terwijl in Vlaanderen vlotjes 90% van de bevolking zich liet inenten.

Inburgeringsplicht waarmaken

Terwijl Vlaanderen al vijftien jaar een verplicht inburgeringsbeleid heeft, staat Brussel wat dit betreft nog nergens. Vier jaar geleden werd nochtans een ordonnantie goedgekeurd die nieuwkomers ook in Brussel verplicht om een inburgeringscursus te volgen. Maar de Franstalige Brusselaars zijn nog steeds niet klaar met hun inburgeringsprogramma’s. Vlaanderen heeft in Brussel al lang een aanbod voor nieuwkomers ontwikkeld via het BON (Brussels Onthaal Nieuwkomers) en die cursussen worden ook gretig gevolgd op vrijwillige basis. Het spreekt voor zich dat de Vlaamse Gemeenschap vragende partij is om haar inburgeringsopdracht ook waar te maken binnen de nieuwe regelgeving die de inburgering verplicht. Maar zoals gezegd, de Franstaligen zijn nog altijd niet klaar.

Er zijn nu al drie deadlines verstreken, schrijft Vlaams parlementslid Annabel Tavernier (N-VA) in een opiniebijdrage op Doorbraak, en de vierde deadline, 1 januari 2022, zal ook alweer niet haalbaar blijken.

“Het water staat Brussel echt wel aan de lippen”, schrijft ze. “De sociale cohesie in onze stad ligt volledig aan diggelen. Mensen praten naast elkaar en niet met elkaar. Mensen leven vandaag in eilanden en zijn voor de overheid soms geheel onbereikbaar. Ze spreken nauwelijks Nederlands of Frans, zitten vast in eigen netwerken, eigen media en kansarmoede. (…) Die diverse plaatsen van herkomst vertalen zich niet in een gemeenschap of gemeenschappelijke toekomst. De coronacrisis toonde aan dat parallelle samenlevingen in een eigen wereld leven, vaak ver weg van enige overheid, media of hulpverlening.”

Het inburgeringsbeleid reikt mensen kansen en hefbomen aan om zelfredzaam te worden en hun plaats in de samenleving op te nemen. Daarbij gaat ook aandacht naar de waarden van de onthaalmaatschappij, zoals democratie, scheiding van kerk en staat, het homohuwelijk, en dergelijke. De partij van minister Alain Maron (Ecolo) en zijn Vlaamse geestesgenoten van Groen hebben altijd op de rem gestaan, afkerig als ze waren van enige ‘verplichting’ jegens nieuwkomers. Het lijkt erop dat ze dit anti-emancipatiebeleid nog een tijdje gaan doorzetten.