Tot in den treure

Inmiddels is Georges De Smul toe aan zijn vijfde termijn als gemeenteraadslid. Telkens werd hij verkozen in een andere partijpolitieke constellatie. De laatste keer op de MR-lijst. “Het cdH ging met enkele kandidaten in zee op de lijst van burgemeester Olivier Maingain van DéFI, het vroegere FDF”, legt hij uit. “Maar door mijn uitgesproken Vlaamsvoelendheid was er op die lijst geen plaats voor mij. Ik wik mijn woorden, maar het cdH heeft me gewoon als een baksteen laten vallen. Uiteindelijk werd het de MR. We haalden vier verkozenen, wat te weinig was om me Vlaamse schepen te maken. Eigenlijk is het een wonder dat ik in een erg Franstalige gemeente als Sint-Lambrechts-Woluwe als uitgesproken Vlaming vijf keer werd verkozen.”

“Wat ik vraag is niet meer dan de toepassing van de wet”, vat hij samen. “En dat gaat van de tweetaligheid van het gemeenteblad tot de informatie die je aan het gemeentelijke zwembad te zien krijgt. Je moet tot in den treure op diezelfde nagel slaan. Maar dan boek je ook wel succes. Weliswaar te weinig (succes). Maar dat mag geen reden zijn om de inzet te minderen.”

Geduld en volharding

Inmiddels nadert het einde van De Smuls politieke carrière. “Bij de laatste gewestverkiezing was ik lijstduwer, zonder ambitie, dat spreekt, maar enkel en alleen om de collega’s te steunen. Dit wordt sowieso mijn laatste mandaat. Ik kan alvast met opgeheven hoofd stoppen. Ik heb mijn best gedaan, mij erg ingezet en gelukkig wat resultaten geboekt ook” (lacht).

We koppelen weer naar die eerdere vaststelling: er is heel wat ruimte nodig om alle hoedanigheden van hem op te sommen. Samen met zijn dochter in Zuid-Afrika kreeg het project ‘Born in Africa’ gestalte, een armoedeproject voor kinderen aldaar. Ooit was er die venijnige opmerking van Olivier Maingain toen hij in Zuid-Afrika was waar die het over zijn ‘vrienden’ en de ‘apartheid’ had. “Dat is uitgeklaard en ik heb daar een positieve wending aan gegeven”, aldus De Smul. “Inmiddels steunt de gemeente ook het project” (lacht).

Georges werd door Koning Albert benoemd als commandeur in de kroonorde en kreeg de prestigieuze prijs van de Doktersgilde Van Helmont. Het Rode Kruis gaf hem het gouden ereteken en een diploma voor 200 keer bloed geven. Van Unizo kreeg hij het gouden ereteken voor een inzet van 50 jaar en van Artsen zonder Grenzen kreeg hij een diplomacertificaat als sponsor-sporter van 1985 tot nu.

Politiek testament

Er is echter meer. Of het nu over Artsen zonder Grenzen gaat, 11-11-11 of nog Poverello, telkens duikt de naam van Georges De Smul op. En geld verzamelen doet hij op een erg actieve manier. Hij heeft 125 marathons op zijn palmares. Meer dan 5200 km dus. Op een vraag over zijn problematisch alcoholprobleem antwoordde hij dat het zo niet verder kon en dat hij resoluut de knop omdraaide. Voor hem was dat nooit een taboe.

“Op mijn leeftijd is je verhaal een politiek testament”, besluit hij. “Ik ben getuige en deelnemer geweest van een samenleving die drastisch veranderd is. Zeker voor de Vlamingen in Brussel. Door hardnekkigheid te combineren met een positieve instelling wist ik in alle bescheidenheid toch wel een steentje in de rivier te verleggen. Hopelijk kan deze aanpak ook een volgende generatie inspireren. Brussel is geen makkelijke stad en is dat ook nooit geweest. Maar met geduld en volharding kan je wel iets betekenen voor de Nederlandstaligen.”