Het algemeen beginsel van de Taalwet in rechtszaken is dat stukken (zoals de coronaboete waarvan sprake) die niet in de juiste taal zijn gesteld nietig zijn. Dat lijkt eenvoudig maar is het niet. Wanneer een dergelijke zaak voorkomt voor de rechter, kan deze de nietigheid vaststellen. Dat heeft het VKB in het verleden met dergelijke zaken met succes bereikt. Maar in afwachting dat een zaak voor de rechter komt, moet de betrokkene wel alle aanmaningen laten passeren. Daardoor stelt die zich bloot aan een zeker risico, met deurwaardersexploten en dergelijke. Het spreekt voor zich dat niet iedere burger bereid is dergelijke risico’s te nemen en die lijdensweg te volgen en daarvoor bovendien ook nog een advocaat in de arm te nemen.

Komt daarbij dat de coronaboetes eigenlijk GAS-boetes zijn, ‘gemeentelijke administratieve sancties’, die in principe niet voor de rechter worden behandeld. Het is de gemeente zelf die een eventueel beroep behandelt. De gemeente is bijgevolg zowel rechter als partij. Het is vanuit het oogpunt van de gemeente een efficiënt instrument maar vanuit het standpunt van de burger een achteruitgang. Wat de coronaboetes betreft, bleek ook algauw dat de rechtsgrond betwistbaar was, hetgeen moest worden rechtgezet met een nieuw ministerieel besluit. En uiteindelijk waren verscheidene rechtbanken van mening dat het bestaande wettelijk kader überhaupt niet toelaat om de coronamaatregelen bij ministerieel besluit uit te vaardigen.

Kortom, een vette kluif voor de juridische dienst van het Vlaams Komitee voor Brussel. Nu heeft Vlaams parlementslid Jan Laeremans (VB) over een soortgelijke casus als van hogergenoemde Tarik een parlementaire vraag gesteld aan Benjamin Dalle (CD&V), minister bevoegd voor Brussel in de Vlaamse regering. De Vlaamse overheid heeft immers een ‘Steunpunt Taalwetswijzer’, dat burgers informatie verstrekt over hun taalrechten. Die dienst heeft aan “… aan de persoon die een deels in het Frans opgestelde coronaboete had gekregen de raad gegeven een advocaat in te huren, aangezien inderdaad alleen een rechter de nietigheid van een boete ambtshalve kan vaststellen. Laeremans is van mening dat de Taalwetswijzer zelf een advocaat ter beschikking had moeten stellen (zoals het Vlaams Komitee voor Brussel doet) ofwel dat de Vlaamse overheid het Vlaams Komitee zou moeten ondersteunen. Dalle wees de eerste optie af maar liet weten dat zijn deur openstaat voor een gesprek met het Vlaams Komitee.

We zullen het niet nalaten om bij de minister aan te kloppen want het feit is dat de grondwettelijke tweetaligheid van Brussel dagelijks flagrant met voeten wordt getreden en dat de Vlaamse burgers op taalvlak in de steek worden gelaten.